Vandaag begon ik op de mannenafdeling. Dat was wel even wennen na zo’n weekend op safari. Ook de nieuwe afdeling was even wennen. Nieuwe patiënten, nieuwe collega’s en natuurlijk moesten de collega’s ook weer aan mij wennen. Het was erg rustig op de afdeling en de drie patiënten die er waren mochten allemaal met ontslag. Gelukkig kwamen er wel wat nieuwe opnames in de loop van de dag en kon ik dus medicijnen klaarmaken en toedienen. De meeste mensen hebben hier trouwens twee mobiele telefoons. In Malawi heb je namelijk twee providers en bellen naar een andere provider schijnt duurder te zijn. Daarom hebben ze gewoon twee telefoons met elk een andere provider. Creatief zijn ze hier toch! ’s Middags ben ik daar de Dapp geweest. Dit is een tweedehands kledingwinkel waar de kleding binnenkomt die naar Afrika wordt opgestuurd. Een raar idee om daar kleding te kopen.

De volgende twee dagen was het weer erg rustig op de afdeling maar daardoor kon ik wel een klinische les over Malaria voorbereiden. Volgende week ga ik namelijk weer een klinische les geven. Wel ging ik proberen om de regie verpleegkundige te zijn in deze twee dagen. Dat houdt in theorie in dat je al het personeel op de afdeling taken geeft, de bestellingen op je neemt en verantwoording draagt voor de afdeling. Maarja, dat is in theorie. Hier doet het personeel gewoon waar die zin in heeft. Wel heb ik geleerd hoe ik nieuwe voorraden moet bestellen dus dit kan ik voortaan zelf. Verder lukt het me bijna helemaal zelf om een patiënt op te nemen. Ik heb soms wat hulp nodig bij het ontcijferen van het handschrift van de clinical officers maar verder gaat het helemaal zelfstandig!

Op donderdag ging ik op outreach. Om 09:00 werd ik door de verpleegkundige opgehaald. We stapte samen met nog vijf anderen in de ambulance en gingen op pad. We reden 20 minuten lang over een hobbelig zandweggetje tussen de maisvelden door. Onderweg stopten we om twee verpleegkundigen in een ander dorpje af te zetten. Zij gingen hier aan het werk. Uiteindelijk kwamen we aan in een klein dorpje. Hier kwamen we bij een gebouwtje dat echt op instorten stond en dat was de kliniek. Deze outreach was van het under 5 programma dus er werden kinderen van onder de 5 jaar gewogen en gevaccineerd. Ik heb nu alleen meegekeken omdat ik nog niet zelf wilde vaccineren, maar alleen de ervaring zelf vond ik al super leerzaam. Ook was het superleuk om een keer een village te zien. Hier zijn de mensen echt een stuk armer en wonen ze ook echt in kleine hutjes. De rit met de ambulance was trouwens op zichzelf al een heel avontuur. Het landschap was echt supermooi! Ik ga zeker nog een keer mee zodat ik dan ook kinderen kan wegen en vaccineren!

Toen was het alweer vrijdag. Echt leuk was het vandaag niet. Er waren ’s ochtends al geen patiënten en er waren geen opnames vandaag. De verpleegkundige heeft bijna de hele dag op een stoel geslapen en ik, tja daar zat ik dan. Ik ben toen uiteindelijk maar naar de vrouwen afdeling gegaan om daar te helpen. Ik heb een patiënt opgehaald van de OK en afgesproken dat ik dinsdag een dagje mee kom kijken daar! Super veel zin in!

Op zaterdag ging de wekker vroeg. We gingen voor de tweede keer Nkhoma mountain beklimmen. De taxichauffeur was wel een half uur te laat en eenmaal aangekomen in Nkhoma was de gids nergens te bekennen. Tja, welkom in Afrika he. Na bijna een uur was er dan uiteindelijk een andere gids geregeld en konden we de berg op. Maar hé, het was een stralende dag met een strakblauwe lucht. We zouden hoe dan ook deze keer wel een uitzicht hebben! Wel was het door de vertraging en het mooie weer echt bloedheet om de berg te beklimmen. Uiteindelijk kwamen we op de top en hier zaten meer dan 50 kinderen die meteen begonnen te schreeuwen en om ons heen kwamen staan. De eerste vijf minuten is dat niet zo erg maar daarna werd het erg vervelend. Er waren twee honden meegelopen met ons naar boven en de kinderen begonnen stenen naar ze te gooien en bij ons maar om geld, eten en foto’s vragen. Echt lekker rustig van het uitzicht genieten lukte dus niet. Uiteindelijk hebben we aan de gids gevraagd of hij ze kon vragen om wat afstand te houden. Echt weg gingen ze niet maar ze hielden nu tenminste een paar meter afstand. Uiteindelijk was de lol eraf en lieten ze ons met rust. Zo, eindelijk kunnen we genieten van het welverdiende uitzicht. Dat was trouwens prachtig. Je kon echt enorm ver kijken! Toen we een beetje bijgekomen waren begonnen we weer met de tocht naar beneden. Rond twee uur waren we alweer thuis en kon ik nog wat aan school doen. Want ja, ik ben hier nog steeds voor stage, dus dat moet ook gebeuren. De volgende dag hebben we gelunched in het centrum en verder niks gedaan. Lekker een dagje helemaal niks.

Op maandagochtend had ik echt geen zin om weer naar stage te gaan. Na afgelopen vrijdag was ik even klaar met de mannenafdeling. Eenmaal in het ziekenhuis viel het allemaal reuze mee. Ik gaf mijn klinische les over malaria aan 10 guardians en het ging echt supergoed. Ook mijn supervisor was super tevreden! Verder liet de verpleegkundige me vandaag lekker m’n gang gaan. Ik heb zelf de opnames gedaan en bloeddrukverlagende injecties gegeven aan een patiënt met hypertensie. Ik ben de hele dag lekker druk bezig geweest en de dag vloog voorbij. Gelukkig maar!

Op dinsdag was het dan eindelijk zover! Theatre dag. Twee keer per week op dinsdag en donderdag worden er operaties ingepland en vandaag keek ik mee. Zoals afgesproken stond de anesthesist op me te wachten. Hij bracht me naar de operatieverpleegkundigen en hier moest ik samen met hun wachten op de arts die nog bezig was met de artsenvisite. Ik kreeg hier speciale kleding aan en het zag er niet uit. Het was een soort ’ja zuster, nee zuster’ jurkje met een raar mutsje en het zag er echt niet uit. Maar goed, zo lopen ze er allemaal bij. Toen de arts er eenmaal was begon hij met de eerste operatie. Dit was een kleine OK, het verwijderen van een aambei. Daarna kwam er een spoedkeizersnee. Dit was echt super interessant om te zien al schrok ik wel een beetje van het geweld waarmee ze de buik openscheuren. Oh en van de organen kon ik bijna niks herkennen. Dat ziet er in m’n boek toch een stuk gestructureerder uit. Uiteindelijk werd er een gezond kindje geboren. Mooi om te zien! Het hechten was niet zo heel bijzonder om te zien en in die tussentijd gaf de anesthesist me uitleg over het geven van bepaalde soorten anesthesie en een ruggenprik. Superleuk dat er zoveel wordt uitgelegd. Daarna ging de arts door naar de behandel kamer ernaast om een besnijdenis te doen. Hij vroeg me of ik mee wilde, dus ik ben met hem meegegaan. De procedure zelf was interessant om een keer te zien en verder heb ik gezellig met de arts gekletst. Toen de arts een uur later klaar was gingen we weer terug naar de OK. Hier was een tweede spoedkeizersnede geweest en ze waren bijna klaar met hechten. Er lopen trouwens constant mensen in en uit op de operatiekamer. Dat kan blijkbaar gewoon. Nadat de patiënt van de operatiekamer was gingen we de operatiekamer schoonmaken. Hierbij helpen de verpleegkundigen mee omdat die meer verstand hebben van infectiepreventie werd mij verteld. Toen we daarna klaar waren nam de arts me mee want we gingen lunchen. Op de theatre dagen wordt er eten gekookt voor het personeel dus ik kon mee eten. We kregen bonen, rundvlees en nsima. Dat is een soort maispap. Je moet dit in je handen rollen en dan met de bonen en vlees op eten maar dat spul is echt bloedheet. Ze vonden het erg grappig om te zien hoe ik aan het stuntelen was om het op een beetje normale manier te eten.
Na het eten kwam er een man waarbij de testikels verwijderd moesten worden omdat hij kanker had. Hiervoor zou hij een ruggenprik krijgen. De anesthesist vond dat ik dat wel kon doen, ik had immers daarstraks uitleg gehad van hem. Nou, dat leek mij een wat minder goed idee. Hij mocht het lekker zelf doen. Uiteindelijk lukte het de anesthesist niet om de naald op de juiste plaats te krijgen. De arts heeft het ook geprobeerd en na een stuk of twintig keer prikken gaven ze het op en besloten ze het onder lokale verdoving te gaan doen. De arts verdoofde het dus, maar bij de eerste snee schreeuwde de patiënt het natuurlijk al uit van de pijn. Gelukkig besloten ze toen toch een slaapmiddel te geven. De anesthesist legde mij uit dat dit middel af en toe een ademstilstand kon veroorzaken en dat hij dan kunstmatig moest beademen. En jahoor, na een paar minuten zag ik de saturatie zakken. 100%, 90%, 80%, oke gaat er nog wat gebeuren? 70%, 60%, nu wordt ik wel zenuwachtig hoor! 50%, eindelijk! Hij besloot zuurstof in de longen te pompen. De saturatie klom weer omhoog naar 100% en hij stopte weer met beademen. En zo ging het de hele operatie door. Na de operatie was het tijd voor mij om te gaan. Het was echt een superleuke en interessante dag en ik ga zeker nog een keer meekijken op de OK.

De dag erna stond ik weer op de afdeling. We hadden 12 patiënten vanochtend! Lekker druk! Er mochten er 8 met ontslag dus daar ben ik een groot deel van de ochtend mee bezig geweest. Ook werd er nog een ruggenmerg punctie gedaan en kwamen Janneke en m’n supervisor langs. De dag ging lekker snel. ’s Middags heb ik een hele tijd gepraat met een clinical officer die een jaar voor zijn studie in Duitsland heeft gewoond. Hij weet dus hoe de wereld buiten Afrika eruit ziet en het was heel leuk om daar met hem over te praten.

Op donderdag en vrijdag waren het ook weer gewoon normale dagen op de afdeling. Ik heb wat opnames en ontslagen gedaan en weer geprobeerd om de regieverpleegkundige te zijn. Dat lukt nog steeds niet helemaal, maar ach. Ik ben er om te leren! Op vrijdag ben ik om half 12 weggegaan zodat ik ’s middags in het centrum bij een restaurant kon zitten waar wifiverbinding was. Nu kon ik eindelijk een keer iets aan school doen. Heel ver ben ik niet gekomen omdat ik nu wel internet maar geen stroom had. Ach, ik heb er in ieder geval weer wat aan kunnen doen.

Ondertussen ben ik al op de helft van mijn reis. Wat gaat de tijd snel en wat heb ik al veel meegemaakt. Het is een onvergetelijke ervaring. In Nederland is het leven zo druk en gehaast en wordt er zoveel van je verwacht. Mensen hier leven van dag tot dag. Ze maken zich niet druk over morgen en blijven altijd lachen. Daar kunnen we in Nederland wel wat van leren. Ook blijf ik me verbazen over het personeel in het ziekenhuis. Ze zijn hier echt een team. In Nederland heb je soms zo’n hiërarchie en hier is dat totaal anders. De patiënt attendant is even hard nodig als de arts en wordt net zoveel gerespecteerd, samen sta je sterk!

Niet alleen de leuke momenten, maar ook de minder leuke moment zoals de registratie bij het nursing council aan het begin of het niks doen op de afdeling zijn heel leerzaam. Het leert je om er het beste van te maken. De afgelopen zes weken heb ik zoveel mogen zien, doen en meemaken. Van al deze momenten heb ik zo enorm veel geleerd. Geniet van alle momenten en pak alle kansen met beide handen aan.

Because in the end we only regret the chances we didn’t take.

Liefs, Marit