Daar is ‘ie dan, de allerlaatste blog vanuit Malawi. Morgen vlieg ik weer terug naar Nederland. Tussen het inpakken door even af en toe een regeltje typen.

De afgelopen twee weken heb ik er in het ziekenhuis nog alles uitgehaald wat erin zat. Ondanks dat het niet heel druk is geweest op de afdeling ben ik druk bezig geweest. Ik heb de medicijn kar opnieuw gelabeld, het noodgevallen kastje opnieuw uitgezocht, alle documenten geordend. Zo kunnen ze me in ieder geval niet vergeten. Ook ben ik zodra het kon naar de OK gegaan en heb daar zelfs steriel mogen staan! Eerst bij twee hernia operaties en daarna bij een keizersnede. Ik was de eerste die het pasgeboren baby’tje vast mocht houden. Wat een bijzonder moment was dat. En wie had dat gedacht, ik aan het assisteren bij een operatie! Ook heeft m’n college me op een rustige dag meegenomen naar de ‘maternity wing’. Hier heb ik voor het eerst een bevalling meegemaakt en mocht ik zelfs de navelstreng doorknippen. Wat een ervaringen heb ik hier opgedaan en wat een kansen heb ik hier gekregen.

Maar aan alle leuke dingen komt een einde. Afgelopen vrijdag was mijn laatste dagje in het ziekenhuis. Bij het morning assemble hebben Maartje en Jakob allebei een praatje voor mij gehouden en kreeg ik een T-shirt van Malawi en een omslagdoek als bedankje. Super lief! Daarna was het tijd om nog voor de laatste keer aan de slag te gaan. Toevallig was er vandaag een grote open buik operatie dus besloot ik mee te kijken. Toen ik aankwam op de OK zei de verpleegkundige: ‘Ga je handen maar wassen Marit, het is je laatste dag en jij gaat deze operatie assisteren.’ Dat liet ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen! Daar stond ik dan, samen met twee clinical officers aan de operatie tafel. Wat een bijzondere laatste ervaring met de OK. Na de operatie ben ik naar de vrouwen afdeling gegaan om daar de rest van de dag door te brengen. Er kwamen nog een paar collega’s speciaal langs om afscheid te nemen en één is zelfs nog de hele dag gebleven. Uiteindelijk was het ook tijd om van haar afscheid te nemen. Toen ze wegliep zag ik haar snel haar tranen wegvegen en dat zorgde ook bij mij voor tranen in mijn ogen. Wat is het moeilijk om afscheid te nemen van alle lieve mensen hier. In die drie maanden tijd bouw je toch een band met ze op. Om drie uur was het echt tijd om te gaan. Met een heel raar gevoel liep ik dan voor de laatste keer het ziekenhuis uit.

Vandaag, precies drie maanden geleden kwam ik aan in het mooie Malawi. Wat voelde het onwennig toen ik hier aan kwam. Het is zo’n ander land en het was ook zeker enorm wennen. Ik weet nog dat ik me aan het begin afvroeg waarom ik had gekozen om mijn stage in Malawi te doen. Het is zo ver weg van huis en de cultuur is zo anders dat ik me niet kon voorstellen hoe ik me hier ooit thuis kon gaan voelen. Aan het begin bleef ik me ook maar verbazen over van alles, dat heb ik ondertussen maar opgegeven want geloof me, de mensen hier blijven je verbazen! Na drie maanden wil ik niet meer weg, wat een prachtig land is dit. Maar naast alle mooie dingen heb ik ook verdrietige dingen meegemaakt.

In het ziekenhuis heb ik mensen weggestuurd zien worden omdat ze de behandeling niet konden betalen, ik heb kinderen tegen advies in weer door de moeder mee naar huis genomen zien worden omdat de moeder de medicatie te duur vond, ik ben erbij geweest als meisjes van 16/17 jaar te horen kregen dat ze besmet zijn met HIV. Ik heb kinderen op blote voeten bedelend over straat zien lopen en moeders met enorm kleine en dunne kindjes op de rug gezien. Maar ik heb ook mensen beter zien worden, ik heb ze lopend en lachend het ziekenhuis zien verlaten, ik heb ze zien lachen en dansen, blij zijn met wat ze hebben. Alle indrukken en ervaringen met Malawi zijn niet met woorden te omschrijven.

In het ziekenhuis heeft een tijdje geduurd voordat ik gewend was aan de collega’s en al helemaal voordat zij aan mij gewend waren. Maar ze hebben me een onvergetelijke tijd bezorgd. Op m’n laatste dag zei een collega nog tegen me: ‘Don’t forget you left a family behind in Malawi.’ En dat zal ik ook zeker niet vergeten. Malawi is een tweede thuis geworden voor mij door de lieve collega’s, maar ook zeker door de lieve vrijwilligers waarmee ik mijn tijd buiten het ziekenhuis heb doorgebracht. Ik ga geen afscheid nemen van Malawi want ik kom zeker terug.

Zikomo kwambiri Malawi, for showing me your warm heart.