De week begon wat minder voor mij, ik miste de eerste twee dagen omdat ik ziek was. En ja, als ik zelf ziek ben kan ik natuurlijk geen mensen beter maken. Mijn week begon dus op woensdag. Heel leuk om te horen dat ze me allemaal gemist hadden de afgelopen twee dagen. Verder was het een rustig dagje. Niet erg voor een keertje, kan ik er weer een beetje inkomen!

Op donderdag wilde ik weer een dagje op de OK meekijken alleen bij aankomst bleken er geen procedures gepland te staan. De grote procedures worde sowieso allemaal doorverwezen naar het overheidsziekenhuis omdat onze arts op vakantie is tot 8 mei. Nou, dan maar naar de afdeling en dan wordt ik gebeld als er toch nog een procedure is. Op de afdeling was de verpleegkundige nergens te bekennen en de clinical officer was er al voor de wardround. Ik ben zelf maar begonnen met de artsenvisite en toen we bijna klaar waren kwam de verpleegkundige ook eens binnenlopen. Op dat moment kwam ook een verpleegkundige van de OK langs om te zeggen dat ze zo met een operatie gaan beginnen dus dat ik me kon gaan omkleden. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! De procedure was een buikhernia operatie bij een 8 jarig jongetje. Later werd er nog een abces verwijderd bij een andere patiënt en was er een miskraam. Vervolgens hadden we middagpauze dus kreeg ik nsima voorgeschoteld. Na de middagpauze zou er een operatie zijn waarvoor de patiënt onder algehele narcose moest. Deze medicatie hadden wij niet meer liggen in het ziekenhuis dus de anesthesist zou even op en neer rijden naar het overheidsziekenhuis. Ondanks dat het maar een kwartiertje rijden is heeft ie er ruim anderhalf uur over gedaan. Tja, Malawiaanse tijden he. In de tussentijd heb ik me samen met m’n collega’s vermaakt met Mister Bean filmpjes. Toen de anesthesist eindelijk terug was konden we verder met de operaties. Omdat de patiënt onder algehele narcose ging moest zij beademd worden. En jahoor, natuurlijk werd dat af en toe vergeten want whatsappen en bellen is ook erg belangrijk! Na bijna 10 weken Malawi zou je zeggen dat ik er wel aan gewend ben, maar ze blijven me verbazen hier.

Op vrijdag ging de wekker vroeg want vandaag gaan Lieke, Melanie en ik naar Blantyre. We gaan met een grote touringcar en die vertrekt al om 07:00. Nou, daar gingen we dan hoor, 4,5 uur in de bus naar Blantyre. Ondanks dat we de meest luxe bus hadden geboekt zaten we enorm krap. Maar ach, ons hoor je niet klagen, de bus rijdt en dat is al heel wat! Eenmaal in Blantyre werden we opgehaald door Brenda. Dit was iemand die Lieke via via had leren kennen en bij haar konden we overnachten. Brenda bracht ons naar haar huis en daar konden we even onze spullen neergooien. Superleuk om in een Malawiaans huis te overnachten. We sliepen trouwens niet in een plaggenhutje hoor, het was gewoon een best luxe huis. We zijn die dag nog wat gaan lunchen en samen met Brenda en een vriend van haar naar een uitkijkpunt geweest. ’s Avonds heeft die vriend ons naar een pizzeria gebracht en hebben we samen met hem wat gegeten.

Op zaterdag hadden we een druk programma. ’s Ochtends werden we door Brenda in de stad afgezet en hadden we zelf even de tijd om rond te lopen en winkeltjes te bezoeken. Blantyre is echt een veel mooiere stad dan Lilongwe. Er ligt veel minder afval op straat en het ziet er allemaal een stuk nieuwer en verzorgder uit. Je zou bijna zeggen dat dit de hoofdstad is. Toen we uitgekeken waren zijn we samen met Brenda en die vriend naar het Mulanje gebergte gereden. Je hebt hier naast de hoogste berg van Malawi ook de grootste theeplantages wat samen voor adembenemende uitzichten zorgden. Naar de top van de berg lopen duurt zo’n 9 uur dus dat hebben we maar niet gedaan. In plaats daarvan gingen we naar een waterval toe. Het was een wandeling van ongeveer een half uur dus dat viel reuze mee. We hebben daar wat rondgehangen en natuurlijk wat foto’s gemaakt en zijn daarna weer terug naar huis gegaan. ’s Avonds hebben we ze mee uiteten genomen en vervolgens was het weekend alweer om. Op zondag zijn we weer met de bus terug gereden naar Lilongwe. Superleuk om Blantyre te zien maar twee dagen is wel te kort om alles te zien.

Op maandag, tweede paasdag, heb ik ervoor gekozen om wel te gaan werken. Ik heb nog maar 3 weken hier in Malawi en vindt het zonde om een dag te missen. Helaas was het erg rustig op de afdeling en mochten de meeste patiënten met ontslag. Daarom ben vlak voor de lunch weggegaan om samen met de andere meiden te gaan lunchen.

Op dinsdag en woensdag was het gelukkig was drukker op de afdeling en was ik weer de ‘in charge’ verpleegkundige. Superleuk! Op woensdag middag kwam Melanie langs in het ziekenhuis om samen bloed te doneren. Hier in Malawi hebben ze namelijk een enorm tekort aan bloeddonoren. Ik heb op de afdeling enorm vaak patiënten die een bloedtransfusie nodig hebben en hun eigen donoren moeten zoeken. Soms zijn er patiënten die geen familie hebben en dus geen transfusie kunnen ondergaan. Ons bloed hebben ze hier dus enorm hard nodig! Toen Melanie in het ziekenhuis aankwam hebben we een rondje door het ziekenhuis gelopen en zijn toen naar het laboratorium gegaan om eerst bloed te laten afnemen. Ze testen namelijk je bloed eerst op hepatitis, HIV, syfilis en Malaria en ze bepalen je HB en bloedgroep. Op de uitslag moesten we een half uurtje wachten dus dat half uurtje hebben we bij de tandarts doorgebracht. Toen de uitslagen er uiteindelijk waren mochten we beide bloed doneren. Supergrappig. Ze steken een naald in je ader met een zakje eraan, dat zakje gaat op de weegschaal en bij 500 gram stoppen ze. Ondertussen kwamen er allemaal collega’s binnen lopen om een praatje te houden en ze waren allemaal echt super dankbaar dat we bloed kwamen geven. Nou, zo laten we toch allebei een stukje van onszelf achter in Afrika.

Op donderdagochtend begon ik de dag met een klinische les over bloedarmoede. Deze gaf ik aan bijna 20 guardians! Hierna heb ik de artsen visite gedaan en ben ik naar de OK gegaan. Het is namelijk donderdag dus theatredag! De anesthesist vond het in ieder geval helemaal leuk dat ik er weer was en ik werd aan m’n hand meegesleurd de OK op. Hij vond trouwens ook dat het wel eens tijd werd dat ik ging assisteren dus voordat ik het wist stond ik ineens met steriele handschoenen aan te assisteren. De procedure was een besnijdenis, niet zo’n grote procedure dus, maar wel leuk om een keer te kunnen assisteren. Verder waren er nog twee hele kleine procedures en toen hadden we alles voor die dag alweer gehad. Eerst nog even nsima eten op de OK en toen weer terug naar de afdeling waar ik de rest van de middag heb doorgebracht. Een leuk afwisselend dagje dus.

Op vrijdag was het best druk, we hadden 10 patiënten. Ik was weer de ‘in charge’ en ben de hele ochtend zoet geweest met de patiënten. We hadden twee patiënten die naar de OK moesten maar omdat we geen stroom hadden gingen de OK’s niet door. En van de drie generators die ze hadden had ook de laatste het niet meer. ’s Middags sprong uiteindelijk de stroom er weer op en konden de OK’s weer doorgaan. Er was ook een spoedkeizersnee en er werd aan me gevraagd of ik mee wilde kijken. Nou, op naar de OK dan maar want het blijft bijzonder om mee te maken. Er werd een gezond kindje geboren. Tijdens het hechten viel echter de stroom weer uit. Tja, daar sta je dan, in het donker op de OK. Gelukkig hebben ze grote zaklampen dus met behulp van dit licht hebben ze de operatie af kunnen maken. De clinical officer maakte net het knoopje in de laatste hechting en de stroom sprong er weer op. Typisch weer! Hierna was het voor mij tijd om naar huis te gaan.

Nu is het alweer weekend. We hebben dit weekend gewinkeld op de souvenirmarkt en op de stoffenmarkt. Ook hebben we natuurlijk weer bij het zwembad gezeten. Alle zonnestraaltjes die er zijn pakken we nog even mee want je kan al goed merken dat het ‘koude’ seizoen begint te komen. Het regent nu wel een stuk minder maar het is ook veel bewolkt. Daarnaast koelt het ’s nachts heel erg af.

Op maandag ga ik aan mijn laatste twee weken van mijn reis beginnen. Wat gaat de tijd hier snel zeg dat kan ik blijven zeggen. Ik kan me niet voorstellen hoe het leven in Nederland er weer aan toe gaat en wil daar ook nog helemaal niet aan denken. Ik ga de laatste twee weken er in ieder geval alles uithalen wat erin zit en er vooral van genieten!

Liefs, Marit