Het is even geleden maar daar ben ik weer! Na de male ward was het tijd om de komende drie weken op paediatrics, de kinderafdeling, door te brengen. Vol goede moed begon ik op deze afdeling. Ook hier was het personeel aardig en werd ik wegwijs gemaakt op de afdeling. Daarna kreeg ik het wardround book ik m’n handen geduwd en mocht ik in mijn eentje de artsenvisite doen. Had ik nog geen een keer eerder helemaal alleen gedaan maar eens moet de eerste keer zijn toch. Verder hebben we wat patiëntentjes met ontslag gestuurd en was het niet heel druk meer. Ondanks dat het personeel op deze afdeling ook heel aardig is voel ik me niet echt op m’n gemak hier. In Nederland is kinderverpleegkunde een specialisatie en ik weet niet goed wat ik wel en niet op deze afdeling mag. Daarnaast komen veel kinderen uit de village’s en hebben daardoor nog nooit een blanke gezien. Hierdoor zijn sommige echt bang voor me. Voor mij is communiceren met patiënten hier al lastig en met de kinderen al helemaal. Niet helemaal mijn ding dus deze afdeling. Ach, het is de eerste dag, ik moet vast nog wennen.

De volgende dag ging ik het gewoon weer proberen. Ik deed weer de artsenvisite, we stuurde wat patiënten met ontslag en dat was het verder. Medicijnen uitdelen of toedienen durf ik zelf niet zo goed bij de kleintjes dus het was weer erg veel meekijken vandaag. Dan gaat de dag erg langzaam. De volgende dag was het hetzelfde. Ach, ondanks dat ik niet veel kan doen leer ik wel veel van de ziektebeelden die voorkomen op deze afdeling. ’s Middags ging ik met Lieke naar een nieuw project van DoingGoood. Dit is van Children of Nations en hier zit een naaiatelier waar weduwen leren om kleding en andere dingen te maken met als doel uiteindelijk zelf voor een inkomen te kunnen zorgen. Een heel goed project en daar helpen wij maar al te graag aan mee. Op de markt hadden we namelijk stoffen gekocht en die hebben we hier langs gebracht om een jurk en rok van te laten maken. Ze zijn daar heel erg blij mee want dat geld kunnen ze heel hard gebruiken. We werden wel honderd keer bedankt. Nou, m’n maten werden opgenomen en vrijdag kan ik m’n kleding ophalen. Ik ben benieuwd! Dit project zit trouwens in een village waar je doormiddel van een fietstaxi heen moet. Het is een rit van ongeveer 20 minuten door een typisch Afrikaans dorpje. Superleuk!

Op donderdag kwam ik op de afdeling en toen was er een heel ziek kindje. Ze was pas elf maanden oud en had een longontsteking. Zo zielig, ik was echt bang dat ze elk moment zou stoppen met ademen. Ook kwam er een ander kindje met hevige stuiptrekkingen binnen en ergens anders in het ziekenhuis was er iemand overleden. De familie van de overleden patiënt was voor de kinderafdeling heel hard aan het huilen. Hierdoor werden alle kinderen ook enorm onrustig. Wat een ochtend zeg, en ik voel me hier nog steeds niet thuis. Daarom heb ik in overleg met Jakob besloten om maandag weer naar de vrouwen afdeling te gaan.

Vrijdag was het het laatste dagje op paediatrics. Er was een andere clinical officer die de artsenvisite deed en die was heel gezellig. De ochtend ging lekker snel voorbij gelukkig. Ondanks dat ik de kinderafdeling helemaal niks vind was het wel heel leerzaam. Het is wel echt een vak apart hoor, werken op de kinderafdeling. Kinderen kunnen echt binnen vijf minuten ineens dood en doodziek worden. En omdat ik niet weet wat ik wel en niet mag voel ik me daar best wel machteloos.
’s Middags ging ik samen met Zoë weer naar Children of Nations. Ik om mijn kleding op te halen en Zoë om nieuwe kleding te laten maken. Ik blij met m’n kleding, en zij superblij omdat ze weer een nieuwe opdracht hebben.

In het weekend gingen we op zaterdag wandelen bij Kumbali. Hier zit een luxe lodge in een natuurgebied waar je heel erg mooi kan wandelen. We waren van te voren al gewaarschuwd dat de routes heel slecht aangegeven stonden en jahoor, na een half uurtje waren we al helemaal verkeerd gelopen. Gelukkig hebben we google maps! Op zondag gingen we zwemmen en ’s avonds BBQ’en want Zoë en Melanie zijn jarig! Als afsluiter van de avond gingen we weer naar de jazzavond bij four seasons. Leuke afsluiting van het weekend en morgen gaan we weer naar de oude en vertrouwde vrouwenafdeling!

Op maandag ging ik weer naar de female ward. Eenmaal op de afdeling was m’n supervisor er al. Hij vond het gelukkig ook een goed idee dat ik weer op de vrouwenafdeling sta. Hier kan ik toch wat meer leren. Op de afdeling zelf was het heel rustig en de drie patiënten die we hadden mochten allemaal met ontslag. Na dat gedaan te hebben bleef er niet zoveel meer over om te doen. Nou, een mooie gelegenheid om eens langs de tandarts in het ziekenhuis te gaan. De tandarts vraagt namelijk bijna elke dag of ik eens langskom in z’n praktijk. Dus vooruit, laten we dat eens doen. Hij was alleen nog ‘even’ bezig dus heb ik eerst een uur met de tandartsassistent gepraat. Toen de tandarts eindelijk klaar was legde hij uit dat hij alle behandelingen die gepland stonden heeft moeten cancelen omdat er geen stroom was. Kan je je voorstellen dat je in Nederland wordt gebeld door je tandarts dat je afspraak niet door kan gaan omdat hij geen stroom heeft? Welcome in Africa! De controles gingen wel door dus ik heb een aantal controles meegekeken. Ook werd er een verstandskies verwijderd bij een patiënt. Hier was geen stroom voor nodig. Toen hij klaar was vroeg ie doodleuk of ik dat de volgende keer zelf zou kunnen doen. Wat een grapjassen zijn het hier ook hè.
Nou, ondanks dat de tandarts niet direct heel veel met verpleegkunde te maken heeft was het wel leuk om een keer mee te kijken. En achja, ik leer hier meer van dan zitten op een lege afdeling!

Op dinsdag was het ook een rustig dagje. We waren maar met z’n tweeën op de afdeling. Er was een nieuwe opname en verder was het wel gewoon gezellig met de verpleegkundige. Toen ik om 15:00 net de afdeling afliep om naar huis te gaan belde mijn supervisor me. Hij was wat later maar hij wilde nu langskomen. Daar had ik natuurlijk geen zin in en ik moest ook nog geld pinnen. Ik moest toch maar even wachten, binnen 10 minuten zou hij er zijn en dan zou hij me naar de pinautomaat brengen en daarna naar huis. Nou vooruit dan. Na 10 Malawiaanse minuten (lees drie kwartier) was hij er dan eindelijk. We gingen gelijk door naar de pin automaat. Hij vertelde me onderweg dat hij van het Kamuzu Central Hospital kwam, het overheidsziekenhuis, en dat hij heeft geregeld dat ik morgen een kijkje mag komen nemen. Superleuk! Ik ben echt heel benieuwd! Hij zette me netjes vooraan de wijk af en we spraken af dat ik morgen om 08:00 naar zijn kantoor in het Kamuzu College for Nursing zou komen.

Op woensdag ochtend was ik netjes om 08:00 in het kantoor van m’n supervisor. We moesten nog even wachten op drie studenten uit de VS die hier voor zes weken stage komen lopen. Toen deze er eenmaal waren liepen we met z’n alle naar het ziekenhuis. Hier liepen we eerst over de kinderafdeling. Wow, hier is het druk zeg. Voor de moeders is er buiten een soort wachtruimte. Er zijn geen bankjes en er zaten wel 70 moeders op de grond. Eén van de studenten ging hier haar stage doen. Daarna gingen we door naar de male surgical ward. We werden naar de verpleegpost gebracht en voorgesteld aan de nurse in charge. Daarna liet de supervisor ons achter. We werden door de in charge rondgeleid over de afdeling. Er waren 6 kamers met elk 8 bedden. Deze kamers waren op de diagnose ingedeeld. Er waren alleen veel meer patiënten dan bedden dus in de gang die achter de kamers langs liep stonden ook allemaal bedden en matrassen op de grond met patiënten. De kritieke patiënten lagen op de kamers en de rest op de gang. Wow, dat is best heftig om te zien. De patiënten hier zijn trouwens ook echt heel erg ziek. Die zien we niet in het Likuni. Na de rondleiding over de afdeling konden we gelijk aansluiten bij de artsenvisite. Omdat er maar twee verpleegkundigen waren en 76 patiënten werden de twee studenten en ik samen op een eigen kamer gezet. Het was echt één en al chaos. De patiënten dossiers lagen overal en er zat geen logische volgorde in de dossiers. De twee andere studenten waren pas drie dagen in Malawi dus voor hen was het helemaal een cultuurshock. Daardoor wisten ze niet zo goed wat ze met de hele situatie aan moesten en ben ik begonnen met het opvolgen van de orders van de arts. Ik heb een infuusnaald geprikt, katheters en neusmaagsondes verwijderd en samen met de studenten een stoma verzorgd. Daarna was het alweer lunchtijd. Samen met de twee anderen heb ik een plekje gezocht om te lunchen. Even rust, dat hadden we wel nodig. Na de lunch hebben we nog op wat andere afdelingen gekeken. Het is namelijk echt een groot ziekenhuis. Ze hebben onder andere een dialyse, oncologie en een brandwonden afdeling. Toen we terug waren op de afdeling werd aan ons gevraagd om de neusmaagsonde van een patiënt door te spoelen met water. Ik merkte op dat we eerst moesten checken of de sonde nog wel in de maag zat door met een stethoscoop te luisteren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik deed lucht in de sonde en de twee anderen gingen luisteren. Zij waren er van overtuigd dat de sonde op de juiste plek zat maar toen ik ging luisteren hoorde ik helemaal niks. Ook had deze man een tracheastoma, een gat in de keel waar hij door ademt. Hij was constant slijm op aan het hoesten dat dezelfde kleur had als de sondevoeding. Daardoor dacht ik dat de sonde in de longen zat en niet in de maag. Eén van de studenten zei me dat die kans wel erg klein was dus dat we misschien maar gewoon de sonde moesten doorspoelen met water. Ik gaf aan dat ik dat risico niet wilde lopen omdat je een patiënt verdrinkt als de sonde echt in de longen zit. Daarom gingen we de saturatie eens meten, deze was maar 65%. Eindelijk begonnen ze me te geloven en werd de verpleegkundige erbij geroepen. Jahoor, de sonde zat in de longen. Deze werd direct verwijderd en de longen werden uitgezogen. De saturatie van de patiënt steeg direct. Wat een gebeurtenis, heb ik toch een leven gered mijn ene dagje in het KCH. Om drie uur was het tijd om te gaan. Eenmaal thuis moest ik echt even bijkomen van deze dag.

Op donderdag en vrijdag stond ik weer in het eigen vertrouwde Likuni. Beide dagen was ik de nurse in charge en het was enorm druk op de afdeling. In totaal heb ik 15 opnames gehad. Het was wel super leuk en leerzaam om de in charge te mogen zijn op de afdeling en de verpleegkundige gaven me hier ook de kans voor. Als ze wat wilde gaan doen vroegen ze eerst toestemming aan mij en ze gingen pas iets doen als ik ze een taak had gegeven. Omdat het ook zo druk was met de opnames op de afdeling heb ik goed kunnen oefenen en erg veel geleerd.

Wat een ervaringen allemaal de afgelopen twee weken. Ik ben heel blij dat ik een dag in het KCH heb mogen werken. Wat ik daar heb gezien is helaas wel de harde werkelijkheid van de gezondheidszorg in Malawi. Het grootste deel van de bevolking gaat naar zo’n overheidsziekenhuis als ze ziek zijn. Deze zijn overbezet met patiënten en onderbezet met personeel en ze hebben bijna geen spullen en medicijnen op voorraad. Ze moeten het doen met de donaties die ze krijgen. Vanwege het tijdsgebrek en de onderbezetting wordt er alleen de nodige zorg aan de kritieke patiënten gegeven. De rest kan wel wachten. Ondanks dat was het wel een hele bijzondere ervaring. Ook hier werken de verpleegkundige keihard om zo goed mogelijk voor de patiënten te kunnen zorgen. Helaas lukt dit door de omstandigheden niet goed. Zo’n ervaring schud je wel even wakker. In het Likuni hebben ze het zo slecht nog niet…

Ondertussen ben ik al twee maanden in Malawi. Over een maand vlieg ik alweer terug naar Nederland. Wat gaat de tijd hard en wat maak ik hier veel mee. Er zijn natuurlijk ook dagen die wat minder zijn. Soms is hier niks te doen en zit ik me enorm te vervelen terwijl een ander moment weer ineens heel bijzonder is. Al met al vermaak ik me hier wel in Malawi.

Every day may not be good, but there is something good in every day.

Liefs, Marit