Op donderdag stonden we vroeg op want om 08:00 werden we opgehaald om naar Cape Maclear te vertrekken. Nog de laatste spullen inpakken, met z’n alle ontbijten en om stipt 08:00 stond er dan een busje klaar voor ons. Dit was gewoon een afgehuurd minibusjes met van die keiharde oncomfortabele bankjes. Met goede moed begonnen we aan de vier uur durende reis. Onderweg reden we door een prachtig landschap. Uitgestrekte vlaktes met hoge bergen aan de horizon. Maar natuurlijk werden we wel een stuk om vier keer staande gehouden door de politie. Er was iets mis met de papieren van de chauffeur, maar hij wist zich er toch elke keer mooi onderuit te praten. Onderweg zijn we een aantal keer gestopt om foto’s te maken van het landschap. De lokale bevolking vond ons erg interessant en ze kwamen dan ook met z’n alle nieuwsgierig kijken. Na twaalven kwamen we dan eindelijk aan bij de Thumbi View Lodge. De lodges bestonden uit eenvoudige kamertjes met daarin stapelbedden en een kleine badkamer. Maar hé, ons hoor je niet klagen want vanaf de lodges was het één keer vallen en opstaan en je stond in Lake Malawi. Daarbij hadden ze ook nog eens een zwembad met uitzicht over het meer. We hebben snel alle spullen de kamers ingegooid en zijn toen gaan lunchen om daarna de hele middag te zwemmen en zonnen. ’s Avonds hebben we in het restaurantje wat gegeten en zijn daarna vroeg gaan slapen want de volgende dag hadden we een druk programma!

De volgende dag ging de wekker om 06:00 want om 06:30 moesten we klaar staan voor de drie uur durende hike die we gingen lopen. Met een lege maag begonnen we aan de tocht. De gids had fruit en water bij zich voor onderweg. Ondanks dat het nog zo vroeg en koel was liep het zweet over onze rug. Het was een best zware tocht en het pad (voor zover je het een pad kon noemen) ging redelijk stijl omhoog met allemaal losliggend zand en grote stenen waar je overheen moest klimmen. Tussendoor een aantal keer pauze gehouden en een banaan gegeten. Met een lege maag zo’n berg beklimmen is best zwaar. Anderhalf uur later kwamen we boven op de berg. We hadden vanaf hier een super mooi uitzicht over Lake Malawi. Terwijl we aan het genieten waren van het uitzicht kregen we allemaal een mango. Aangezien we geen mesje hadden om de mango te schillen aten we die gewoon met schil. Dat is trouwens nog best lekker ook. Na de mango en een fotosessie met het uitzicht begonnen we aan de tocht naar beneden. Door de losliggende stenen en alle muggen die we moesten wegslaan was de tocht naar beneden wat moeizamer. Uiteindelijk waren we om kwart over 9 beneden en hadden we nog de hele dag voor ons. We hebben ons snel omgekleed en een echt ontbijt gegeten in het restaurant en daarna gingen we gelijk door voor de boottrip. We hebben eerst een stuk gevaren over het meer en we eindigden bij een eiland waar we gingen snorkelen en kajakken. Er zaten echt duizenden gekleurde vissen in het water, het leek net alsof je in de zee aan het zwemmen was. Op het strandje van het eiland werd ondertussen een lunch voor ons klaargemaakt. Aan het eind van de middag vertrokken we met de boot naar wat rotsen. Hier konden we vanaf springen. Hierna was het dan echt tijd om weer terug naar de lodge te gaan. Daar konden we ons even opfrissen voor de BBQ op het strand s’ avonds. We hebben echt superlekker gegeten en later op de avond kregen we nog yambeeles bij een kampvuur. Super leuk om een keer ’s avonds wat te kunnen doen.

Op zaterdag was één van de vrijwilligers jarig. We hebben vroeg ontbeten met z’n allen om daarna nog even te kunnen zwemmen en zonnen. Om twaalf uur was het dan toch echt tijd om weer te beginnen aan de terugreis naar Lilongwe. We waren allemaal uitgeput en ondanks de oncomfortabele bankjes in het busje sliepen we allemaal al na de tweede bocht. Eenmaal thuis zijn we ons gaan klaarmaken voor de avond. We gingen namelijk naar een concert van Namadingo in een soort congresgebouw. Het gebouw was echt super luxe. Het paste helemaal niet tussen de rest van de gebouwen. Om 20:00 begon het concert. De muziek was heel mooi en hij kon goed zingen, maar eigenlijk had ik het na een paar nummers wel gehad en toen moesten we nog 2,5 uur… Gelukkig werd het na de pauze veel leuker. Iedereen ging dansen en meezingen en wij deden gewoon lekker mee. Wat een energie zit er in die mensen hier zeg. Na afloop gingen we nog naar de KFC. Dat kon om dat we meereden met iemand die hier woont. Normaal zitten we s’ avonds altijd binnen omdat het niet veilig is op straat buiten. Het was dus echt heel leuk om wat te kunnen doen. Die vrijheid die je s’ avonds in Nederland hebt mis ik wel. Eenmaal thuis zijn we gelijk gaan slapen. Het was een vermoeiend weekend.

Op zondag ben ik samen met een andere vrijwilliger naar de supermarkt gelopen. Dit is een wandeling van ongeveer anderhalf uur maar vanuit een minibusje krijg je eigenlijk helemaal niks mee van de omgeving. Eenmaal in de stad hebben we de boodschappen gedaan en gelunched. Daarna zijn we met het minibusje terug gegaan. Eenmaal thuis heb ik aan school gewerkt. Want ja, hoe leuk het hier ook allemaal is, ik ben hier uiteindelijk voor m’n stage en daar horen toch wat opdrachten bij. Die avond ben ik vroeg gaan slapen want op maandag ga ik weer naar het ziekenhuis.

Op maandagochtend ging de wekker veel te vroeg en daarbij regende het ook nog eens heel hard buiten. Bah, geen zin om uit bed te komen. Natgeregend kwam ik aan in het ziekenhuis en eenmaal op de afdeling bleek dat er maar drie patiënten op de afdeling lagen. Maar ondanks dat het rustig was ging de ochtend snel voorbij. De verpleegkundige nam alle tijd om alle protocollen methodes die ze hier gebruiken uit te leggen aan me. Super leuk! De ochtend vloog voorbij en na de middagpauze had ik nog maar twee uurtjes te gaan. Er kwam een röntgenfoto binnen van een patiënt en na de beoordeling van de arts bleek de patiënt tuberculose te hebben. Deze patiënt moest dus direct starten met medicatie en geregistreerd worden bij de speciale tuberculose afdeling. Interessant om te zien hoe ze dat hier allemaal doen.

Op dinsdag kon ik een beetje uitslapen. Janneke ging met mij mee naar het ziekenhuis dus ik kon meerijden. Vandaag waren er twee patiënten bijgekomen op de afdeling en terwijl ik bezig was met medicijnen klaarmaken kwam m’n supervisor langs. Hij was tevreden over hoe ik het deed op de afdeling en m’n collega’s hadden alleen maar positieve dingen over me te zeggen. Super fijn! Het heeft even geduurd voordat het personeel aan me was gewend maar ik begin nu echt te merken dat ik er steeds meer bij begin te horen. Ook kan ik steeds meer dingen zelfstandig op de afdeling. Al het papierwerk bij een opname of ontslag kan ik alleen doen alleen soms moet het slechte handschrift van de arts even voor me vertaald worden. Ook merk ik dat ik er steeds meer aan begin te wennen dat alles in het Engels gaat. Aan het begin was het heel erg moeilijk om iedereen te verstaan omdat ze een heel erg accent hebben maar dit begint steeds meer te wennen. Verder was het rustig op de afdeling en kreeg ik de hele ochtend Chichewa les van de kliniek assistent. Die vond namelijk dat het wel tijd was dat ik een beetje Chichewa kon praten. Ik doe m’n best, maar het is echt een lastig taaltje. Ach, dat komt vanzelf wel. Om 15:00 mocht ik naar huis. Vanaf nu hou ik namelijk nog maar een half uurtje pauze in plaats van anderhalf uur zodat ik een uur eerder weg kan. ’s Avonds zijn we nog uiteten gegaan en daarna was het alweer tijd om te gaan slapen. Tja, ik ga als eerste naar bed in huis en sta ook het vroegst op.

Op woensdag was m’n supervisor er alweer. Hij heeft er zin in geloof ik. Hij heeft heel enthousiast al m’n leerdoelen met me doorgenomen. Wel fijn dat ik ook echt begeleid wordt hier. Ook kwam Jakob de hoofdverpleegkundige langs om even een praatje te houden. Na de artsenvisite waren er twee nieuwe opnames. Eén daarvan was een patiënt met Malaria en hoge koorts. Voor koorts zijn ze echt bang hier want mensen gaan er echt dood aan. Als iemand koorts heeft worden gelijk alle dekens weggehaald bij de patiënt, de ramen open gezet, het voorhoofd natgemaakt met een spons en paracetamol gegeven om de temperatuur te verlagen. Verder was het een rustige dag.

De volgende dag was het een heel avontuur met het minibusje. De benzine was bijna op en om benzine te besparen zette de chauffeur constant de motor uit. Telkens ging hij gas geven, motor uit, laten rollen totdat we bijna stil stonden, motor weer aan en weer opnieuw. Volgens mij kost dat alleen maar meer benzine maar hier kan het allemaal. Eenmaal in het ziekenhuis ontstond er tijdens de overdracht een discussie over een situatie van gisteren. Er was een patiënt met alle symptomen van Malaria binnen gekomen. Er was een test afgenomen maar omdat de patiënt zo ziek was besloot de clinical officer niet te wachten op de uitslag maar direct te beginnen met anti malaria medicijnen. Toen de uitslag er eenmaal was bleek de patiënt geen malaria te hebben. Best interessant, zo’n discussie. Daarna was er weer een presentatie, deze keer over ondervoeding. Eén of twee keer per week worden er presentaties gegeven over verschillende onderwerpen om zo hun kennis te delen en op peil te houden. Super goed! Toen ik later op de afdeling kwam waren ze aan het schoonmaken. Best bijzonder want dit was de eerste keer dat ik ze dit zag doen. Daarna was de artsenvisite en van de 8 patiënten mochten er 4 met ontslag. Leuk, want nu had ik weer wat te doen. Na de middagpauze ging mijn collega me leren om een infuusnaald te prikken. Ik had namelijk verteld dat ik het wel heb geleerd op school maar nog nooit in het echt heb gedaan. Ze vond het daarom wel eens tijd worden dat ik dat ging doen en mocht op haar oefenen. Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte maar ze was echt serieus. Nou super leuk, heb ik dat ook eens gedaan. Aan het eind van de dag ging ik naar immigration office om m’n visum te verlengen. Eenmaal aangekomen bleek het dicht te zijn omdat het morgen een feestdag is. Ja, daarom ging ik juist vandaag… Ach, dan gaan we toch volgende week.

Zo, het is alweer vrijdag. In het minibusje stapte de chauffeur ineens uit en ging de conducteur zonder chauffeur verder rijden. Uhhhhh, oké, het zal wel. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was het heel erg stil. Alle kantoortjes en de receptie waren dicht omdat het een nationale feestdag was. Op de afdeling waren vier patiënten waarvan er twee met ontslag mochten. Dit heb ik zelf gedaan maar daarna was er echt heel erg weinig te doen. Tja, het zitten en niks doen hoort er hier echt bij maar ik weet niet of het ooit gaat wennen.

Nu is het eindelijk weekend. Ik heb nu drie stageweken gehad. Ik begin me steeds meer thuis te voelen in het ziekenhuis. Voorafgaand aan mijn stage hier had ik een bepaald beeld van de gezondheidszorg in Afrika in mijn hoofd. Je hoort verhalen over dat het heel erg slecht is, dat er met gebruikte naalden wordt geprikt, dat de zorg heel slecht is, enzovoorts. Maar in de praktijk ervaar ik dat helemaal niet. De gezondheidszorg is hier inderdaad niet te vergelijken met die in Nederland maar ik denk dat dat vooral komt doordat Nederland een stuk rijker is. In Nederland hebben we duizenden verschillende soorten medicijnen, de meest luxe apparatuur en voor elke ziekte een aparte arts. Hier moeten ze het doen met één arts, een beperkte hoeveelheid medicijnen en vaak verouderde, of zelfs geen apparatuur. Voor zover ik het nu heb gezien heb je hier in Malawi, net zoals in Nederland, verpleegkundigen die er alles aan doen om een patiënt zo goed mogelijk te verzorgen en ondanks de beperkte middelen doen ze dat erg goed. Er zijn dus veel verschillen tussen de gezondheidszorg hier en in Nederland maar ook heel veel overeenkomsten en ik denk dat die juist vaak worden vergeten. Het is heel bijzonder om alles van zo dicht bij mee te mogen maken. Draag ik echt iets bij als stagiair hier? Nee, dat denk ik niet. Maar alle ervaringen die ik hier op doe zijn onvergetelijk. Ik heb er nu drie stage weken opzitten. Ik ben benieuwd wat de komende weken me gaan brengen.

Liefs, Marit