Daar ging ik dan. Om 08:00 uur ’s ochtends met Janneke op pad naar het Likuni Mission Hospital om alvast kennis te maken met het personeel daar. Na een hobbelige rit (door de regen zijn er allemaal gaten in de weg gespoeld) komen we aan bij het ziekenhuis. Daar heb ik eerst kennis gemaakt met de non. Het ziekenhuis wordt namelijk door nonnen gerund. Daarna gingen we naar Jakob, de hoofdverpleegkundige. Na een kennismaking heb ik een rondleiding gehad in het ziekenhuis. Er is een mannen, vrouwen en kinderafdeling. Ook is er nog een speciale afdeling voor kraamzorg en een Out Patient Department. Dit is een soort eerste hulp. Alle patiënten komen ook binnen via het OPD. Patiënten in dit ziekenhuis liggen met z’n alle op een zaal. Niet maximaal 6 personen zoals in Nederland. Naast het ziekenhuis heb je de private wing. Hier komen de wat rijkere mensen en ze betalen ervoor om hier alleen op een kamer te liggen. Het geld dat binnenkomt door de private wing wordt gebruikt om de kosten in de rest van het ziekenhuis zo laag mogelijk te houden. Ik ben tijdens de rondleiding aan het personeel voorgesteld en ik was erg welkom om in Likuni stage te komen lopen. Een warm welkom dus, maar nu nog de registratie regelen op het Kamuzu College for Nursing…

Eerst tussendoor nog even boodschappen doen. Veel producten zitten niet vast in het assortiment van de supermarkt dus het is maar de vraag of de producten die je wilt hebben er wel zijn. Ook wordt er heel veel geïmporteerd. Dat maakt sommige producten erg duur. Nutella chocoladepasta kost bijna vijf euro!

Om 14:00 hadden we een afspraak op het Kamuzu. Na een lang gesprek was eindelijk alles geregeld, ik zou alleen morgen dan nog even langs moeten komen om te betalen. Helemaal prima, dan alleen maandag nog naar het Nursing Council om de registratie compleet te maken. Wat een gedoe!

De volgende dag ging ik met iemand mee naar het project ‘House of joy’. Hier worden weeskinderen van 0 tot 5 jaar opgevangen totdat ze weer terug naar hun ouders kunnen of totdat er een passend Malawiaans adoptiegezin is gevonden. Maar voordat we er waren moesten we eerst met het minibusje naar het centrum. Helaas zaten ze allemaal vol dus hebben we ruim 25 minuten moeten lopen voordat we in een busje erbij paste. Eenmaal aangekomen op het project werd ik weer met open armen ontvangen. Ja, Malawi is echt ‘the warm heart of Africa’. Alle kindjes op het project waren zo lief. Het is echt onvoorstelbaar dat deze kinderen soms gewoon langs de kant van de weg worden achtergelaten. Rond 11:00 kregen we echte Malawiaanse thee. Het was meer een soort thee met heel veel melk en suiker en zo zag het er ook uit. Opzich wel lekker, maar wel vreemd. Daarbij kregen we wat boterhammen met boter. Beleg doen ze hier niet aan en de boter erop was blijkbaar heel uitzonderlijk. Achja, goed voor de lijn ;).

’s Middags ging ik weer weg om naar het Kamuzu college te gaan om de betaling te doen. Eenmaal daar aangekomen moest ik eerst een half uur wachten op de secretaresse die me naar de juiste balie zou brengen. Eenmaal bij de balie bleek de persoon die over de betalingen gaat helemaal niet aanwezig te zijn. Ik mag dus maandag terug komen… Heb ik weer. Dan maar terug naar huis en voor het eerst alleen in een minibusje. Best spannend want volgens mij hebben ze zelf ook geen idee waar ze naar toe rijden.

Eenmaal thuis hebben we lasagne gemaakt. Toen we het in de oven wilde zetten viel alleen de stroom uit. Dan maar wat anders maken op de gasbrander. En toen we daar net mee begonnen waren ging de stroom weer aan. Oke, dan toch maar de lasagne in de oven. Ach, morgen weer een dag. Welkom in Afrika!

Liefs, Marit